ممسک اگربه عرض سخا جوشد ازشراب

دستی بلند می کند اما به زیرآب

طبع کرم فسردهٔ دست تهی مباد

برگشت عالمی ست ستم خشکی سحاب

این است اگر سماجت ارباب احتیاج

رحم است بر مزاج دعاهای مستجاب

غارت نصیب حسرت درد محبتم

نگریست بیدلی که زچشمم نبرد آب

دل آنقدرگریست که غم هم به سیل رفت

آتش درآب غوطه زد از اشک این کباب

افسانه سازی شرر و برق تا به کی

گر مرد این رهی توهم از خود برون شتاب

یاران عبث به وهم تعلق فسرده اند

اینجاست چون نگه قدم از خانه در رکاب

صبح از نفس دو مصرع برجسته خواند و رفت

دیوان اعتبار و همین بیتش انتخاب

خواهی نفس خیال کن و خواه گرد وهم

چیزی نموده ایم در آیینهٔ حباب

محویم و باعثی زتحیرپدید نیست

ای فطرت آب کرد وزما رفع کن حجاب

معنی چه وانماید از این لفظهای پوچ

پرتشنه است جلوه وآیینه ها سراب

در بزم عشق ، علم چه و معرفت کدام

تا عقل گفته ایم جنون می درد نقاب

در عالمی که یاد تو با ما مقابل است

آیینه می کشد به رخ سایه آفتاب

بیدل ز جوش سبزه در این ره فتاده است

بی چشم یک جهان مژه تهمت پرست خواب